تمایز سلولی می توانند با خصوصیاتی مانند کسب صفات اختصاصی در طول چندین
مرحله از تکوین توصیف شود که به موجب آن، جمعیت های سلولی شبه پروژنیتورها و
بنیادی می توانند در نهایت فنوتیپ خاصی با عملکردهای سلولی بسیار اختصاصی
را به دست آورند.
فرآیند بالغ شدن مداوم می تواند به موازات کاهش ظرفیت
تکثیر انواع سلول های مختلفی انجام گیرد که به عنوان بافت های اختصاصی در
مرحله پس از میتوز عمل می کنند. بر عکس، جمعیت های سلولی دیگری (مانند سلول
های ایمنی مجزا) ممکن است پس از تحریک تکثیر یافتن، عملکرد اختصاصی خود را
انجام دهند. درحالیکه این فنوتیپ های تمایز یافته در کل بدن ارگانیسم
کارآمد به وظایف اختصاصی مناسب خود عمل می کنند،
طبیعت ممکن است جایگزین
های جالبی را در این مفاهیم حیات ارائه دهد: گاهی اوقات، مراحل تمایز به
نظر می رسد که قابل معکوس شدن هستند. بنابراین، تمایز برگشتی یا retrodifferentiation
و اساساً جوان سازی و احیا ممکن است با از دست رفتن خصوصیاتی که سلول
تمایز یافته در طی فرآیند بلوغ کسب کرده است، رخ دهد. در نتیجه، تمایز
برگشتی و جوان سازی می تواند پتانسیل بالایی را برای ترمیم بافت و تکثیر
سلولی فراهم آورد. هرچند، ناکارآمدی تنظیمی در این فرآیندهای تکین برگشتی
ممکن است خطر تشکیل تومور را نیز به همراه داشته باشد.
